Symbolika prochu w Środę Popielcową jest bogatsza, niż nam się wydaje.Wielki Post zaczynamy od posypania głów popiołem. Czy wiemy, skąd wziął się ten gest i co tak naprawdę wyraża? Przeczytaj, zanim pochylisz głowę i usłyszysz, że „z prochu powstałeś”.

Posypywanie głów popiołem

Zwyczaj posypywania głów popiołem ma w Kościele długą, bo sięgającą aż V wieku tradycję. Na początku Wielkiego Postu ci, którzy popełnili ciężkie grzechy wyznawali je biskupowi, a on włączał ich do tak zwanego „stanu pokutników”. Po wyznaniu grzechów wyprowadzano ich z kościoła, co miało symbolizować wypędzenie Adama i Ewy z Raju.

Ashes have a long tradition in the Catholic Church, finding its roots in the Old Testament.
Ash Wednesday in the Roman Rite of the Catholic Church is focused, not surprisingly, on the imposition of ashes on all the faithful who attend Mass or a prayer service. This ceremony is relatively brief, but has rich symbolism that is sometimes forgotten.
First of all, the ashes used are typically created at the parish church through the burning of palm branches. These palm branches were blessed on Palm Sunday the year before, which connects the beginning of Lent to the end of Lent, when we remember the Passion, death and resurrection of Jesus Christ. The penitential season begins with the crucifixion and ends with the crucifixion.

People in Italy were terrified by a worldwide pandemic in 1918 and asked Padre Pio what they should do. During the summer of 1918, Italy was hit hard by the Spanish flu, forcing schools to close down and localbusinesses to halt. It was a scary time to be alive, as everyone appeared to get infected by this wild virus.
Many were frightened by this sudden turn of events, and in Italy they turned to Padre Pio.
In the biography Padre Pio: The True Story, published by Our Sunday Visitor, the mystic saint’s response to this worldwide pandemic is recorded, with the powerful words of advice he gave to one of his spiritual daughters.

Za życia ojca Pio też była pandemia. I to niezwykle śmiertelna. Ludzie prosili kapucyna o radę. Pisał listy, doradzał, a samego siebie oddał w ofierze za świat. Ojciec Pio i epidemia Latem 1918 r. Włochy nawiedziła epidemia hiszpanki. Zamknięto szkoły i firmy. To był okropny czas, gdyż wydawało się, że od tego śmiercionośnego wirusa nie ma ucieczki. Wielu przerażonych tą sytuacją Włochów zwróciło się do ojca Pio.
Biografia świętego pt. „Ojciec Pio: prawdziwa historia” odnotowuje reakcję mistyka na tę ogólnoświatową pandemię i przekazuje radę udzieloną przezeń jednej z duchowych córek.

The prayers of those who have gone before us are powerful.

For there is one God and one mediator between God and mankind, the man Christ Jesus, who gave himself as a ransom for all people. This has now been witnessed to at the proper time. (1 Tim. 2:5-6)
It’s because of these words that many non-Catholic Christians don’t believe we need saints to pray for us in Heaven. Jesus is the one mediator we have with the Father. “For such a High Priest was fitting for us, who is holy, harmless, undefiled, separate from sinners, and has become higher than the heavens.” (Heb. 7:26) The Bible says that God hears every single prayer his children address Him (Psalms 32, 22; Lk. 11:9). This is the reason St. Paul always asked the faithful to pray for other communities and for himself (Ep. 6:18-20; Cor. 4:3-4). In Heaven. an angel offers “prayers of all God’s people” (Rev. 8:3) to the Lord. All Catholics know that it’s through Christ and in Christ that these prayers take on their significance. So, how can we gauge the efficiency of prayers said by someone who is in Heaven?

Święci często są nam bardziej potrzebni, niż przypuszczamy!

„Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich” (1 Tm 2, 5-6). To właśnie z powodu tych słów św. Pawła nasi bracia protestanci nie chcą słyszeć o tym, że święci modlą się za nas w niebie. Jezus jest „jedynym pośrednikiem”, jakiego mamy u Ojca. „Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa” (Hbr 7, 26). Cała Biblia głosi jednak, że Bóg bierze pod uwagę najmniejsze nawet błaganie, jakie kierują ku Niemu Jego dzieci (Ps 31, 23; Łk 11, 9).